DRACULA

Porzucając w pokoju swą wiarę, w świętości,

Przebije niemiłosiernie cię kołek samotności.

Aby żyć po nocach w tułaczce się wić

W dzień w tęsknocie o gwiazdach śnic.

Gdy pełnia, szarpać za struny wzruszenia,

Krwią swoich przodków gasić pragnienia.

Zatapiając zęby w ludzkich zmartwieniach,

Zabijać siebie, dusząc w cudzych cieniach.

Zastawiając po sobie ślad niezniszczalny

Uważając ludzką śmierć za trud niebanalny,

A każdy, kto w twych oczach ujrzy siebie

Może zapomnieć o raju, o niebie.

Zszedłeś na drogę ciemności, zniszczenia.

Przynosisz tylko smutki i strapienia.

Wolę cię nie znać, niż tobą być,

Pozwól nocą spać, a za dnia żyć.